jego oczy...
to oczy żuczka
zdobywcy małej grudki ziemi
jego szept...
to tak jak ptaki szemrzą w krzewach
jego duma...
to topole - zanurzone w błękicie
a łzy...
dżdżysta pogoda splątana pnączem
czasem kiedy północ półprzezroczystą się staje
w omroczonej czernią głębinie
mężczyzna liczy westchnienia moich ust
potrafi wznosić tumany radości
zna moje łany moczary rozłogi niwy
trzęsawiska mojego ciała
wie czemu w oczach mam zamyślenie mgieł
gdyby zrobić zdjęcie marzeniom mężczyzny
przyjrzeć się im z bliska
znalazłoby się rozbuchane zmysły
czas przemoczony i nabrzmiewanie
a głębiej chęć spełnienia
w pomiętej trawie dotykiem słów
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz